Doğa ve yaşamdan yansımalar

Güzel evlerimiz vardı bizim.. İçinde sıcak, samimi, sevecen insanların yaşadığı, Camlarından çiçekler sarkan, Kapısı, sofrası mahalleye açık, Çatısı göğe bakan, Sokağa huzur yayan.. Pencerelerde komşuyla iki lafın belini kırdığımız, merdivenlerde çekirtlek çitlediğimiz, küçücük metrekarelerin içinde büyük büyük mutluluklar yaşadığımız evlerimiz vardı.. Akşam olduğu vakit; Babalar ellerinde alışveriş fileleri, koltuk altında ekmekleriyle koşa koşa evlerinin yolunu tutar, çoluğunu çocuğunu sokaktan toplar, önüne katar, Analar da sıcacık yüreğiyle, gülen gözleriyle en sevdiklerini kapılarda karşılardı.. Aile olmak başkaydı o evlerde.. Komşu olmak da ve hatta Tanrı misafiri olmak da.. Karşılıksızdı o evler; Menfaatsizdi, İçtendi, Saygıdan, Sevgidendi.. Güzel evlerimiz vardı bizim.. Güzel ailelerimiz.. Güzel sokaklarımız.. Güzeldik biz eskiden, çok eskiden.. T.Tuğba Baş —

Hayat der ki; kendine olan saygını asla kaybetme, başkalarının sana saygılı olmasını istiyorsan saygınlığından taviz verme. Bunun en güzel yolu ise karşındaki kim olursa olsun,ilk saygısızlığında haddini bildir. İşler kötü gittiğinde, ki bazen gidecektir, Tırmandığınız yol size çok dik geldiğinde, Elinizdeki para az, borçlarınız çok olduğunda, Gülümsemek isteyip, iç çektiğinizde, Biraz daha endişe, sizi daha da kötü yaptığında, Gerekirse dinlenin, ama vazgeçmeyin. Hayatın dönemeçleri olduğunu Öğreniriz hepimizin zamanla, Ve birçok başarısızlık tersine döner, Sonuna kadar dayanıp, kazandığınızda; Vazgeçmeyin adımlarınız ne kadar ağırlaşsa da, Esecek bir rüzgarla başarıya ulaşabilirsiniz. Tersine döndürülmüş başarısızlıktır, başarı, Gümüşe çalan şüphe bulutlarının altında, Anlayamazsınız hedefinize ne kadar yakın olduğunuzu, Çok uzak gibi görünürken, hemen yanı başınızda olabilir; Öyleyse, devam edin mücadeleye, en kötü anınızda, İşler kötü gidiyor gibi göründüğünde, Vazgeçmemeli...

--Temizlik yaptım bugün... Hem de tüm benliğimde bütün kaslarımı,sinirlerimi, kemiklerimi hatta kanımı bile temizledim. Kırgınlıklarımı  dışarı çıkardım ilk önce. Görmenizi isterdim. Nasıl da çok yer kaplıyorlarmış inanmazsınız. Bağışlamayı yerleştirdim yerine özenle. Titizlikle her birinin üstüne ektim tohumlarını. Her yere, görebildiğim göremediğim her yere serptim. Atarken kırgınlıklarımı bakmadım neydi o nlar diye. Gelecek geçmişten çok daha fazla yaşanası. Bakmadım merak da etmedim. Bağışlamayı ekerken tekrar kırılmaktan korkuyordum belki. Kıskançlığımı çıkardım. Meğer ben ne az kıskançmışım. Çok kolay oldu. Sevindim. Sanki kaybettiğim bir eşyamı bulmuş gibi oldum. Çok şükür ki kin ve nefret yoktu yüreğimde. Nasıl temizlerdim hiç bilmiyorum. Sıra korkularıma gelmişti. Çıkarmaya bile korktum önce. Ne de çok alışmışım onlarla yaşamaya. Bunca acı ve endişeye nasıl alışılır, içten içe bir sevgi nasıl duyulur anlayamadım. Yerini toprağını sevmiş mor bir menekşeydiler. E....