Doğa ve yaşamdan yansımalar

 

"Yaş ilerledikçe sadeleşmek ister insan... Doğaya doğru çekilir, betondan yapılmış lüks binalar yerine orman ve deniz kıyısında küçük bir ev daha cazip gelir Yaş ilerledikçe doğalını seversin herşeyin Yediğin her şeyin sadesini doğalını istersin... Yaş ilerledikçe insan ne istediğinde netleşir O yüzden oradan oraya daha az savrulur Yaş ilerledikçe insan iteleyerek, uğraşarak giden ilişkilerde değil, kendiliğinden akışında yürüyen ilişkiler içinde bulmak ister kendini Yaş ilerleyince zaman öyle bir değerlenir ki sanki kum saatinde aşağı bölümdeki kumlar yükselmişcesine yukarıdaki zamanın keyfini çıkarma mücadelesi verir. Yaş ilerleyince insan o ne der bu ne der diye yaşamaz, çünkü umursamamayı öğrenmiştir. Yaş ilerleyince insan sevginin değerini daha bir bilir Elindekilerin ya da kendisinin değerinin farkındadır. Sevmeye sevilmeye daha çok değer verir.. Aslında en önemlisi yaşı ilerledikçe insan, ihtiyacı olan tek şeyin sevgi ve yüzünü güldüren güzellikler olduğunun farkına varmışt...

 

 

Sessiz bir sevdadır “Gelincik” Ben gelincik çiçeğine sevdalıyım. En umulmadık yerinde toprağın, filizlenerek birkaç günlüğüne de olsa, gözümüzü kırmızıya boyayan, ne ekilen, ne biçilen... Hasadı olmayan, tüm umursamazlığına karşın, fark edilmekten hoşlandığı her halinden belli. Ama koparıldığında, suni teneffüs için icat edilmiş vazolarda yaşamayı ölümü göze alarak reddeden o narin gelini dağ eteklerinin, hırçın kaya diplerinin davetsiz konuğu. Doğası gereği bana hep "muhalif"miş gibi gelir gelincik. Hani "beni böyle sev" dercesine mağrur, boy verdiği toprağına bile eyvallahı olmayan tavrını kıskanmamak elde değil. Bu yüzden alınıp satılmıyor çiçekçilerde, ondandır yarendir yolcuya. Yerinde güzeldir ve "olması gerekeni" anlatır, anlamak isteyene. Suskun görünür, asla eğilmez. Boynunu eğmesi beklentilerinden değil, saygıdandır çağdaşlarına. Kimsenin onu anlamasını beklemez. Gelincik için en büyük düşman karanlık olsa gerek. Kelebeklerin bile incitmek istem...